Dead Man
|
|
Dołączył: 03 Maj 2006
Posty: 263
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Częstochowa
|
|
Mostek jest elementem stwarzającym solidny punkt podparcia dla strun. Drugim punktem będzie tutaj siodełko szyjki bądź też konkretny próg, na którym znajdzie się palec grającego.
Mostek stały jest pozbawiony możliwości dynamicznego wpływania na siłę naciągu strun w czasie gry, posiada jednak z reguły elementy służące do ustawiania długości czynnej struny, wysokości strun nad progami oraz niekiedy rozstawu strun.
Na początku swej ewolucji mostek był wykonany z jednego wolnostojącego kawałka drewna; punkt podparcia dla wszystkich strun przebiegał w linii prostej, a końce strun zaczepione były na strunociągu, znajdującym się za mostkiem. Rozwiązanie takie jest charakterystyczne dla gitar akustycznych.
W gitarach klasycznych stosuje się mostek pełniący jednocześnie funkcję strunociągu. Jest to kawałek drewna umocowany bezpośrednio na płycie wierzchniej z umieszczoną w nim plastikową płytką, na której oparte są struny.
Kolejne mostki posiadają możliwość regulacji wysokości strun realizowaną za pomocą dwóch metalowych krążków, umieszczonych po obu stronach mostka.
Regulacja menzury była początkowo możliwa jedynie dla wszystkich strun naraz, potem pojawiły się mostki z trzema siodełkami, z których każde przypadało na dwie struny.
Dopiero bardzo udana konstrukcja o nazwie Tune-O-Matic wprowadziła regulację menzury osobno dla każdej struny. Jest to bardzo popularna konstrukcja do dziś, ze względu na swoje doskonałe parametry użytkowe. Pierwotna wersja tego mostka posiadała zakres ustawiania menzury równy 10mm, co sprawiło, iż był on często montowany ukośnie, przyczyniając się do zwiększenia tego zakresu.
Kolejne wersje były szersze, a zakres regulacji siodełek zwiększył się do 15mm, co dało możliwość montowania go prostopadle do osi strun.
Nazwa tego typu mostka pochodzi od efektu vibrato, powstającego pod wpływem dynamicznej zmiany siły naciągu struny. Mostek z systemem vibrato posiada specjalne ramię ("wajchę") służące do zmiany siły naciągu wszystkich strun.
Poważnym problemem przy tego typu mostkach jest rozstrajanie się gitary oraz trudności z dokładnym powrotem całego układu vibrato do położenia początkowego.
W ciągu lat powstało wiele rozwiązań mostka vibrato, lecz jedynie kilka z nich zdobyło uznanie. Pierwsze z nich powstały w latach czterdziestych. Były niejako zmodyfikowanymi strunociągami i wymagały stosowania mostka.
Vibrato Paula Bigsby'ego posiadał wałek, na którym nawinięte były struny. Wałek ten był połączony z ramieniem, którego naciśnięcie wywoływano obrót wałka, a tym samym zmianę naciągu strun. System był utrzymywany przez sprężynę pokonującą siłę naciągu strun.
Vibrola Doca Kauffmana jest konstrukcją bardzo nietypową, ponieważ ramię pracuje w płaszczyźnie strun, zatem jego użycie polegało na przekręcaniu, a nie naciskaniu. Zmiana siły naciągu strun jest wywoływana przez specjalny element mocujący struny, który podczas pracy wykonuje ruchy posuwisto-zwrotne.
Obie wymienione konstrukcje bardziej sprawdzały się jako estetyczna ozdoba instrumentu niż jako efektywny mostek ruchomy.
W latach pięćdziesiątych firma Fender wprowadziła przełomową konstrukcję o nazwie Tremolo. W wyfrezowanej przestrzeni korpusu znajdowała się specjalnie wyprofilowana część mostka. Był on połączony z wewnętrzną częścią korpusu za pomocą sprężyn pokonującymi siłę naciągu strun. Mocne naciśnięcie ramienia powodowało pokonanie siły sprężyn kosztem strun.
Głębokość efektu był bardzo mała, natomiast zdolność do szybkiego rozstrojenia instrumentu bardzo duża. Do tej pory powstało bardzo wiele nowych wersji tego mostka, z których niektóre poradziły sobie z niektórymi wadami oryginału, poprawiając jego efektywność.
I tu dochodzimy do rewolucyjnego rozwiązania z lat osiemdziesiątych: podwójnie blokowanego mostka Floyd Rose. Mostek ten oferuje głęboką pracę zrówno w dół, jak i w górę. W przeciwieństwie do mostka firmy Fender, tutaj mostek nie opiera się o powierzchnię korpusu, lecz spoczywa na dwóch trzpieniach umieszczonych w korpusie. Mostek pozostaje w stanie równowagi, ponieważ siła naciągu sprężyn jest tu równa sile naciągu strun, zatem przechylenie go nie wymaga użycia dużej siły.
Do poprawnej pracy systemu Floyd Rose konieczne jest zastosowanie blokady na siodełku szyjki. Wspólnie z dodatkową blokadą na mostku tworzy się bardzo korzystny układ: struna ma maksymalnie ograniczoną długość czynną, co sprawia, iż na jej strój nie wpływają takie elementy, jak złe nawinięcie strun na kołkach maszynek czy też naturalne rozciągnięcie się struny na całej długości, a więc także na siodełku i wewnątrz mostka (jak w poprzednio omawianym rozwiązaniu).
Innymi ciekawymi rozwiązaniami są konstrukcje firmy Steinberger: Trans-Trem i R-Trem, oraz firmy Jackson: Kahler Tremolo. Są nowoczesne urządzenia posiadające tylko jedną sprężynę, które dodatkowo można unieruchomić, co może być bardzo istotne w przypadku zerwania się jednej ze strun (Floyd Rose w takim przypadku wpłynie na strój instrumentu). W opisywanych rozwiązaniach wymagane jest stosowanie specjalnych strun, jednak to właśnie sprawia, iż można je bardzo szybko wymienić.
by Sławomir Sobczak
Post został pochwalony 0 razy
|
|
